Još pred kraj vladavine kralja Aleksandra javljali su se jasni znaci ozdravljenja i reakcije tom stanju truleži. Svet je sve više uviđao da tako ne može i ne sme ići dalje. Već sama pogibija kraljeva bila je očevidna pojava nezadovoljstva i težnje da dođe nešto bolje. U zaveri protiv kralja učestvovali su pretežno oficiri, ali je nezadovoljstvo zahvatilo sve krugove, naročito intelektualne i građanske. Stradija Radoja Domanovića, koja umetnički nije bila od vrednosti, političke basne i pesme Milorada Mitrovića, oštri članci Odjeka, kritički stav Srpskog Književnog Glasnika, koji je pokrenut 1901. god., pod uredništvom Bogdana Popovića, okupio oko sebe sve što je u književnom svetu Srbije bilo najbolje i što se, u manjoj ili većoj meri, nije slagalo sa režimom, unosilo je u naše društvo duh otpora, kritike, traženja novih stvarnih i moralnih vrednosti. Vedri stvaralački duh Jovana Cvijića, koji je verovao u prasnagu naše rase, jačao je veru i upućivao na nove vidike. U našem društvu nikad nije bilo bolje, pozitivnije i čak stvaralačke kritike, kao tada. To je doba Ljubomira Nedića, Bogdana Popovića, Jovana Skerlića, Pavla Popovića. Tad počinje svoj naučni uspon izuzetno daroviti Slobodan Jovanović. U poeziji od početka XX veka razvijaju se s novom snagom Jovan Dučić i Aleksa Šantić, a javlja se Milan Rakić; u pripovetci, u punoj snazi, stvaraju tada Simo Matavulj i Stevan Sremac, dok se lirski pripovedač mačvanskog sela, Janko Veselinović, bio već šablonizirao i istrošio. Pripovedački podmladak pretstavljali su po talentu najsnažniji Borisav Stanković, Ivo Ćipiko, Radoje Domanović, Svetozar Ćorović i Petar Kočić. Branislav Nušić nalazio se tad u službi reakcije i imao je u to doba najslabiji period svog stvaranja.
U oficirskom koru, mesto kastinske izdvojenosti, počela se sve više osećati neposredna povezanost sa narodom. Tražilo se da vojska pokaže svoju vrednost. Mlađi oficiri počeli su da uskaču u Staru Srbiju i Maćedoniju i da se bore kao četnici, dok kod starijih preovlađuju studije i obaveštavanja i putovanja po našim zemljama. Jedno vreme bilo je među oficirima samim oštrih protivnosti između onih, koji su učestvovali u zaveri, i njihovih protivnika, ali ih je izmirila opasnost pred zajedničkim neprijateljem.
Pred kraj XIX veka politički život i u Srbiji i u Vojvodini bio je veoma zatrovan nepoštednom partiskom borbom. Udaralo se na sve, bezobzirno, neodgovorno, zlonamerno, često cinički. Čak su šefovi stranaka učestvovali ne samo u pismenim, nego i u fizičkim tučama. Braneći čast porodice Jaša Tomić je postao ubica. Izvesni politički listovi pisali su potom i rečnikom, koga bi se mogli da stide i Cigani. Politika se bila uvukla i u društva i ustanove. Srpsku Kraljevsku Akademiju 1886. god. osnovali su naprednjaci protiv liberalnog Učenog Društva, koje je pojam nauke tumačilo veoma rastegljivo. Naprednjačku stranku sačinjavali su, u vrhovima, mahom srbijanski intelektualci, skoro ponajbolja imena ondašnje Srbije; među liberalskim intelektualcima bilo je dosta Vojvođana, na koje se mnogo vikalo da stvaraju birokratiju u Srbiji i grabe položaje. Radikali su imali u svojim redovima četiri petine seljaka i dobar deo mlađe inteligencije. Ova je uzela u svoje ruke Srpsku Književnu Zadrugu, koja je s početka osnovana kao vanstranačka organizacija. Naprednjaci su držali zadužbine Ilije Kolarca i Nikole Čupića. God. 1854. krenuli su radikali, pored dnevne štampe, i svoj književni organ Delo, a već iduće godine Lj. Nedić u svoj Srpski pregled uvodi pretežno naprednjake i nešto liberala. Početkom novog veka ljudi teže da se oslobode tih uskih gledanja. Kad je 1901. god. osnivan Srp. Književni Glasnik u njegov odbor ušli su pretstavnici svih stranaka.
Ali glavni uslov za ozdravljenje celog našeg državnog i duhovnog života bilo je to, što je prestao lični režim i s njim udvoričko izmećarstvo, koje je kvarilo karaktere i trovalo atmosferu. Narodna Skupština izabrala je za novog kralja Srbije, 2. juna 1903., Petra Karađorđevića, unuka Voždova i sina kneza Aleksandra, a pre njegova dolaska povratila je u život, s malim izmenama, ustav od 1888. god. Kralj je 12. juna, po dolasku iz Ženeve, položio zakletvu na ustav i počeo svoju vladu, koja je Srbiji donela nenadane uspehe.
https://www.rastko.rs/rastko-bl/istorija/corovic/istorija/7_19_l.html